Een wereld vol vrede

Soms dan lijkt het wel of het leven een grote film is, en hoe ouder je word hoe meer de film een wisselend genre ondergaat. Toen er in Parijs aanslagen kwamen onweerde het die nacht echt onwijs hard, en vanaf kleins af aan was ik niet wakker te krijgen als ik sliep door wat dan ook. Maar die nacht de nacht van de aanslagen werd ik 'snachts ineens wakker, door kei hard onweer en bliksem. Zo hard had ik het nog nooit eerder gehoord, en nu zal dit allemaal voor vele heel zweverig klinken. Maar het leek wel of de aarde huilde en instorten zo erg ging het tekeer buiten, ik deed mijn raam dicht keek nog even naar buiten en ben weer gaan slapen. Toen ik de dag erna wakker werd en hoorde wat er gebeurd was, was ik zo geschrokken en verdrietig om wat er allemaal was gebeurd dat ik even stil stond bij mijn eigen leven. Als vlogger zeinde ben ik natuurlijk erg bewust van mijn leven, en zie ik elke dag hoe mijn dagen waren, maar op die dag deed alles er even niet meer toe en bedacht ik me hoeveel mensen dit leven niet hebben en hoeveel mensen er moeten vluchten en zelfs ineens door deze vreselijke aanslagen geen leven meer hebben. Toen het eenmaal nieuw jaar werd dan gaat er voor iedereen ineens een nieuw jaar in en vergeet men alles weer, maar toen ik op een dag aan het werk was in de kapsalon en er een franse vrouw in mijn stoel zat. Was het eerste wat ik aan haar vroeg hoe de mensen in Parijs deze gebeurtenissen nu ervaren, en toen zei mij vertelde dat het daar nog steeds het gesprek van de dag was schrok ik daar van. Want hier in ons land gaan we uiteraard gewoon verder, maar toen er vorige week aanslagen zijn geweest in Belgie. Dacht ik bij mezelf hoe erg dichtbij gaat dit nog komen, ik zat in de auto luisterde naar de radio en hoorde de berichten uit Zaventem. Tijdens het rijden rolde de tranen over mijn wangen, niet van pijn niet van de schrik maar van verdriet. Verdriet voor al die mensen die nu in gevaar leven in hun eigen land, mensen die nu trauma's hebben aan het OV en zelfs misschien niet meer in Zaventem durven te komen door alle nare herinneringen. Dan kom je aan op school en dan gaat de dag gewoon weer verder, terwijl je eigenlijk met je hoofd en hart heel ergens anders zit. Maar hoe is dit allemaal begonnen al deze haat en nijd in de wereld, waarom kunnen we niet gewoon normaal met elkaar omgaan. En waarom lijkt elke hoge functie toch zo'n machtspelletje, waarom mogen wij ons eigen sinterklaas niet meer vieren zonder zwarte piet te zeggen. Waarom is het toch allemaal zo gegaan, ik denk er soms veel te veel bij na. Bang dat ben ik wel in de zin dat ik te veel stil sta bij hoe het in de wereld er aan toe gaat, we zijn een grote aardbol in dit gigantisch grote heelal. En waarom moeten we het enige leefbare stukje grond in dit heelal zo kapot laten gaan, wat mij betreft zullen alle beetjes helpen. En als je zelf tevreden bent hoe je in het leven staat, kunt genieten van elk moment en in je eigen leventje de wereld een beetje mooier kan maken. Dan weet ik zeker dat er op een dag een wereld zal zijn waarin iedereen normaal met elkaar kan omgaan...